آخـــر ايـــن نــالــة ســـوزنـــده اثـــرهـــا دارد

شــب تـــاريـــك فـــروزنـده سحرها دارد

غـافـل از حــال جگــر ســوختة عشـق مباش

كــــه در آتشكــدة سينــه شــررها دارد

نالـه سـر مي‌زنـــد از هــر بن مويم چون ني

بــه اميــدي كــه دهــان تـو شكرها دارد

تــــو در آيينـــه نظــــر داري و ز آن بيخبـــــري

كــه بــه رخســار تـــو آيينــه نظرها دارد

در خــور نـــاوك آن تــرك كمـان ابــرو كيست؟

آنكــه از سينــة صـــد پــاره سپرها دارد

تــو پسنـــد دل صــــــاحبــنظـــراني، ورنـــــه

مـــادر دهـــر بــه هر گوشه پسرها دارد

تيــره شـد روز «فروغي»، به ره عشق مهي

كــه نهـــان در شكــن طــره قمـرها دارد

دل در انـــديشة آن زلـــف گـــرهگيـــر افتـــاد

عـــاقــلان مـژده كه ديوانه به زنجير افتاد

خـواجه، هي منع من از باده پرستي تا كي؟

چــه كنـــد بنــده كه در پنجة تقدير افتاد!

دامــــنش را ز پــي شكـــوه گـــرفتــــن روزي

كــه زبــان از سخــن و نطق ز تقدير افتاد

گفتـــم از مسئلـــة عشـــق نـويسم شرحي

هــم ز كــف نــامه و هـم خامه ز تحرير افتاد

دلبــــــر آمـــد پــي تعميــــــر دل ويــــــرانـــم

ليكــن آن وقــت كـــه اين خانه ز تعمير افتاد

نـــامي از جلـــوة خـــورشيد جهـان آرانيست

گوئيــا پــرده از آن حســن جهـانگير افتاد

پــري از شـــرم تـــو از چشم بشر پنهان شد

قمــر از رشــگ تــو از بــام فلك زيـر افتاد

دل ز گيســوي تو بگسست و به ابرو پيوست

كــار زنجيــري عشق تو به شمشير افتاد

بــس كـــه بـــر نـــالة دل گــوش نـدادي، آخر

هــم دل از نــاله و هــم نـاله ز تأثير افتاد

گفــت زودت كشم آن شوخ، «فروغي» و نكشت

تـا چه كردم كه چنين كار به تأخير افتاد!؟

شاهد به كام و شيشه به دست و سبـو به دوش

مستـــانــه مي روم ز در پيـــر ميفــروش

خـــواهي كه كـــان دل ببــري لعل وي ببوس

خــواهي كه نيش غم نخوري جام مي بنوش

مائيـــم و كـــوي عشـق و دروني پر از خراش

مــائيم و بــزم شــوق و دهاني پر از خروش

داني كه داد بلبل شيـدا ز دســت كيـــست؟

از دســت آنكـــه كــرد لــب غنچه را خموش

پنــد كسي چگـــونه نيــوشـــم كه آب دو لب

از مــن گرفتــه انــد دو گــوش سخـن نيوش

گــرچشم فيـــض داري از آن چشمـــة كـــرم

اي دل به سينه خون شو واي چشم تو بجوش

مـــن والـــه جمـــال تـــو بــا صد هـزار چشم

مــن بنــدة خطــاب تــو بــا صدهــزار گــوش

بــي جهد از آن دهان نرسد هيچ كس به كام

تـا هست ممكن تو « فروغي»، به جان بكوش

كي رفتـــه اي ز دل كـــه تمنــــا كنــم تــرا

كسـي بــوده اي نهفتــه كـه پيدا كنم ترا

غيبــت نكـــرده اي كـــه شوم طالب حضور

پنهــان نگشتــه اي كــه هــويــدا كنم ترا

بـــا صـــد هـــزار جلـــوه برون آمدي كه من

بــا صـــد هـــزار ديـــده تمــاشــا كنم ترا

مستـــانه كـــاش در حــرم و ديــر بگـــذري

تـــا قبلـــه گـــاه مؤمــن و تـرسـا كنم ترا

خـــواهم شبـــي نقـــاب ز رويــت برافـكنـم

خـــورشيــد كعبـــه، مــاه كليسـا كنم ترا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: